5

Iron Maiden – Blood Brothers

I feel lost inside myself

Padał śnieg.

Była połowa listopada, a biały puch wolno opuszczał niebo, przejmując w posiadanie ulice Bełchatowa; przywłaszczając sobie każdy wolny skrawek terenu. Dagmara była w pracy, a Oliwier skakał jak szalony po mieszkaniu, próbując pokonać złego potwora, który ukradł mu chrupki bananowe.

- Giń, chrupkożercza bestio! – ryknął, rzucając się na twoją nogę i łapiąc ją w stalowy uścisk.

- Nie pokonasz mnie tak łatwo! – zapowiedziałeś złowrogo, pochyliłeś się i uwolniłeś z dziecięcego uchwytu, zaczynając go łaskotać. Szybko wylądował na podłodze, krztusząc się ze śmiechu, a ty klęknąłeś obok, uśmiechając się łobuzersko.

Zabawę przerwał wam dzwonek do drzwi. Przestałeś łaskotać dzieciaka, ale mrugnąłeś do niego porozumiewawczo, zapowiadając, że jeszcze z nim dzisiaj nie skończyłeś. Wstałeś, poprawiłeś wymięty sweterek, który dzisiaj założyłeś, przeczesałeś dłonią włosy i ruszyłeś do drzwi. Otworzyłeś i chyba po raz pierwszy w życiu żałowałeś, że nie spojrzałeś przez judasza i nie zastanowiłeś się czy warto.

W progu stała Lidia, opatulona szczelnie w ciemny płaszczyk i wełniany, jasny szalik. Na głowie miała zabawną czapkę z dwoma uszkami, a spod niej wysuwały się kosmyki ogniście rudych włosów. Była smutna, zerknęła tylko na ciebie i spuściła głowę.

- Musimy porozmawiać – oznajmiła ci, a ty zacząłeś przeczuwać najgorsze. Bez słowa wpuściłeś ją do środka, pozwoliłeś zdjąć buty, a gdy ściągała płaszcz, złapałeś ją za ramię i pociągnąłeś w stronę schodów na piętro. Minąłeś je jednak i skierowałeś się do kuchni, sadzając ją na krześle, a samemu wracając do salonu.

Mały nie zauważył nawet, że już wróciłeś. Zajęty był zabawą.

- Oli, idź do swojego pokoju – poprosiłeś.

- Ale tato… - zaczął protestować, lecz ty pozostałeś nieugięty i powtórzyłeś ostrzej:

- Oli, na górę.

Malec ze spuszczoną głową i dwoma samochodzikami w rękach pobiegł na piętro. Odczekałeś do momentu, gdy usłyszysz odgłos trzaśnięcia drzwiami, potem zerknąłeś na zegarek i upewniłeś się, że Dagmara prędko nie wróci. Ruszyłeś do kuchni.

Lidia siedziała w miejscu, gdzie ją zostawiłeś, ale zdążyła już zdjąć płaszcz, szal i czapkę. Miała na sobie zwykłe dżinsy, przetarte w kilku miejscach i mocno sprane oraz bladoróżowy sweterek z niewielkimi dziurkami i ostentacyjną kokardą przy lewym ramieniu. Włosy spięła w niski kucyk, pozwalając kosmykom beztrosko się z niego uwalniać. Podniosła wzrok, gdy tylko się pojawiłeś i obserwowała cię czujnie, gdy zajmowałeś miejsce na drugim końcu stołu, naprzeciwko niej.

- Dam ci pieniądze – zapewniłeś od razu, nerwowo przebierając palcami wzdłuż krawędzi blatu – Zapewnię wam wszystko, czego będziecie potrzebowali, tylko błagam cię… - nie dokończyłeś, bo przerwał ci jej głośny śmiech.

Spojrzałeś na nią jak na wariatkę. Siedziała na krześle, krzyżując nogi i śmiała się z ciebie, przymykając powieki i trzęsąc się.

- O co ci chodzi? – zirytowałeś się, ale ona nie potrafiła uspokoić się na tyle, by ci odpowiedzieć – Zwariowałaś?

- Głupku – po dobrej chwili w końcu była w stanie zaczerpnąć powietrza i rozmawiać normalnie, chociaż cały czas uśmiech pozostawał na jej twarzy – Nie jestem w ciąży - zapewniła.

Twój świat nagle na powrót stał się pełen kolorów i sensu. Odetchnąłeś z ulgą i nawet zdołałeś odwzajemnić jej uśmiech.

- Więc co tutaj robisz?

Znowu stała się ponura i nieśmiała. Odwróciła wzrok i zaczęła marszczyć w dłoniach materiał swojego sweterka.

- Lidia – ponagliłeś ją.

Wzdrygnęła się, zaczerpnęła powietrza, pokręciła głową i wzruszyła ramionami.

- Doskonale pamiętam, co powiedziałeś mi wtedy… w nocy – powiedziała cicho, drżącym głosem – Sam wiesz, że przez długi czas próbowałam się do tego stosować, ale… nie daje rady.

Nie mów tego, nie mów tego, nie mów tego, powtarzałeś w głowie, a coś zaciskało się na twoim sercu i powodowało, że miałeś mdłości.

- Tęsknię za tobą.

Kurwa, powiedziała.

Wzdrygasz się odruchowo i wzdychasz ciężko. Wtedy, tej pamiętnej nocy, przeprosiłeś ją i powiedziałeś, że to nigdy nie powinno się wydarzyć, a wy nie powinniście się już nigdy spotkać. Przytaknęła ci, cmoknęła cię szybko w policzek i rozstaliście się, gdy zaczęło świtać. Wróciłeś do domu i wziąłeś bardzo długi prysznic, żeby zmyć z siebie jej zapach. 

- Masz siedemnaście lat – poinformowałeś ją, jak gdyby nie wiedziała. Właściwie to powtórzyłeś to dla siebie, żeby przypomnieć sobie, gdzie właściwie jest granica waszego wspólnego… co? Nie, Michał, przestań. Wy nie macie nic wspólnego. – A ja jestem żonaty.
I mam syna.

- A lat masz trzydzieści – przewróciła oczami – Wiem, sprawdziłam.

- Więc chyba rozumiesz, że to nie ma sensu…

- Właściwie dlaczego? – wbiła w ciebie rozogniony wzrok, który sprawił, że twój żołądek zacisnął się ze strachu. Bardzo powoli podniosła się i wygładziła swój dziewczęcy sweterek – Przecież my nie robimy nic złego…

- Lidia – warknąłeś, gdy zaczęła okrążać stół, sunąc po jego blacie jedną dłonią.

- Przecież ja tego chcę – zatrzymała się przed tobą i oparła się biodrem o stół - Przecież ty tego chcesz…

- Lidia, ja wcale nie powiedziałem, że… – wydusiłeś z siebie ostro, gdy usiadła na stole dokładnie przed tobą i przysunęła się, a jej słodki zapach osaczył cię z każdej możliwej strony.

- Przecież nikt nie będzie patrzył – nim zdążyłeś zareagować pochyliła się i uwięziła cię w uścisku, a twoje usta zostały zmuszone do gorącego pocałunku. Całowała cię z pasją, jakby miała zamiar przekazać ci tym jednym gestem, że jest czymś, czego łatwo się nie pozbędziesz. Czymś, czego pozbyć się nie będziesz chciał.

Dłonie kładzie na twoich policzkach, ze stołu zsuwa się na twoje kolana i pozwala ci zacisnąć ręce na biodrach. Szorstki materiał sweterka pobudza cię dodatkowo, gdy wielkimi dłońmi dotykasz jej figury. Jęczy ci w usta i przygryza twoją dolną wargę.

Możliwe, że to ból cię otrzeźwia. Stymulujący bodziec, który przywraca całą krew do mózgu. Przypominasz sobie nagle gdzie jesteś, co robisz i co postanowiłeś wcześniej w związku z tą sprawą. Odpychasz ją od siebie nieznacznie. Dłonie przenosisz na jej ramiona, łapiesz ją i ściągasz z siebie, sadzając ponownie na stół, a sam wstajesz szybko z krzesła i odsuwasz się na drugi koniec kuchni.

Dokładnie w tym samym momencie słyszysz stukot małych stóp na piętrze.

- Oliwier jest na górze – mówisz zupełnie bez emocji, jakbyś sam nie wiedział, co z tym faktem zrobić.  

Lidia ci nie odpowiada. Opierasz dłonie na kuchennym blacie i na chwilę twój wzrok zatrzymuje się na wyciągniętym ostrzu noża. Rozważasz czy nie dźgnąć się nim porządnie – ot tak, żeby sobie przypomnieć, kim tak naprawdę jesteś i jak powinieneś się zachowywać.

Ta myśl uderza w ciebie jak policzek. Wzdrygasz się, mrugasz, oblizujesz wargi, ale… to akurat jest błędem, bo przypomina ci się gorąc pocałunku. Odwracasz się.

Lidia siedzi na stole tak, jak ją zostawiłeś i przypomina ci teraz małego, skrzywdzonego dzieciaka. Siedmioletnią dziewczynkę, której zabrano ulubioną lalkę. Garbi się trochę, pojedyncze kosmyki włosów zasłaniają jej twarz, smętnie macha nogami w powietrzu, zupełnie bez życia. Wydaje ci się taka młoda i bezbronna. Taka czysta i niewinna.

- Idź już – prosisz ją.

Nie odpowiada, tylko kiwa głową. Stół trzeszczy, gdy się z niego zsuwa. Buty stukają głucho przy zetknięciu z podłogą. Zabiera w dłonie płaszcz, szalik, czapkę.

- Mogę tutaj jeszcze… - szepcze, ale przerywasz jej zbolałym jękiem:

- Lidia.

Zerka na ciebie przez ramię. Wbija w ciebie stalowe spojrzenie.

- Pożałujesz tego – przepowiada – Zatęsknisz.

Wypuszczasz powietrze dopiero, gdy słyszysz trzask wejściowych drzwi.